Business Vs Industry: What's the Difference?

Many sales professionals know their own business and that of their customers really well. Sometimes, though, they don't know what's happening in the industry. What's the difference? 

The customer's business refers specifically to their own operation: 

• Organization chart 
• Roles and responsibilities 
• Key customers 
• Short-term strategy 

Their industry is a different matter entirely. This is information such as: 

• Key competitors - Companies that do similar things or serve the same customers 
• Technology changes 
• Outside factors that can impact them (oil prices, industry 
  scandals, regulations) 
• Who the players and opinion leaders are in their industry 

Knowing your customers' industries as well as their businesses makes you more valuable to them, and shows you more opportunities than you thought existed.

Source: https://communispond.com/insights/blog/589/the-difference-between-business-and-industry/

Η Χαμένη Ατλαντίδα: Ιστορία ή Μύθος;

Οι γονείς μου με τα δικά μου μάτια!

Ένα ταξίδι ζωής, ο καθρέφτης των γονιών στο παιδί τους!

Στα παιδικά μου χρόνια έζησα την προστασία, την αγάπη, χρόνο πολύ με τις γιαγιάδες και θείες μου μετά τον παιδικό σταθμό ή το δημοτικό, έντονο το στοιχείο της θρησκείας μέσα μου που είχαν ως αποτέλεσμα την ευρύτερη θαλπωρή που με τόνωνε παράλληλα στο να τα πηγαίνω καλά με τα γράμματα. Ως παιδί που είχε αρρωστήσει ουκ ολίγες φορές θυμάμαι ατελείωτα παιχνίδια με τον πατέρα μου, χαρτιά με μάρκες. Θυμάμαι επίσης μπάλα στην παραλία το καλοκαίρι όπως επίσης και το κάλεσμα της αγαπημένης μου θείας στο σπίτι για να κοιμηθεί όταν οι γονείς μου έλειπαν. Μπορώ να πω πως μεγάλωσα χωρίς την παραμικρή τραυματική μνήμη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα συναισθήματα όπως ενθουσιασμός, χαρά, ζήλος, διαχυτικότητα. Τότε ο χρόνος ήταν άχρονος. Καλοκαιρινός κινηματογράφος, πάρτι γενεθλίων στο Μαραθώνα και φαγητά που είχαν κάποιο σχήμα, όπως κλόουν, κολοκύθες με καρφωμένα καλαμάκια με κεφτέδες, μπορώ να πω αφοσίωση στο να περνάμε καλά. Με εμπειρίες που έχουν αποτυπωθεί και σε φωτογραφικό άλμπουμ, θυμάμαι τις στιγμές διασκέδασης δίπλα στα χριστουγεννιάτικα δέντρα των ξενοδοχείων, ξανά τα επιτραπέζια παιχνίδια και τη διασκέδαση και φυσικά το μύθο του Άη Βασίλη. Ειδικά σε αυτό το τελευταίο, κανείς μας δεν ήξερε τότε, ο μπαμπάς έβγαινε και χτυπούσε και ένα καμπανάκι στο μπαλκόνι όταν έβλεπα τα δώρα στο δέντρο και ξανακρυβόταν πριν τον ανακαλύψω! Αγάπη, 3 μήνες εξοχή το καλοκαίρι, που έχουν σημασία για τον ευαίσθητο κόσμο ενός παιδιού στις επιδόσεις του στα μαθήματα.

Στην εφηβεία και το λύκειο κυριάρχησε η μαγική σκέψη και αργότερα το ενδιαφέρον μου για τα Μαθηματικά. Οι γονείς μου πάντα εκεί, σιωπηλοί υποστηρικτές χωρίς ποτέ να μου επιβάλλουν τι να κάνω. Πέρασα επίσης όμορφα όταν εκείνη την περίοδο είχαμε ανακαλύψει με φίλους εστιατόρια με αρχιτεκτονική σπιτιού. Περνώντας από το ιδιωτικό  στο δημόσιο σχολείο και ζώντας έντονα ακόμα και την εμπειρία μου στα Αγγλικά, αισθάνθηκα ότι πήρα δύναμη πάνω μου, κάτι το οποίο έκανε τους γονείς μου περισσότερο να ακούν τι κάνει ο γιος τους, παρά να κατευθύνουν. Ήταν η περίοδος που με ένα βραβείο στη Μαθηματική Εταιρεία αποφάσισα ξεκάθαρα πως ήθελα να σπουδάσω. Οι γονείς μου είχαν την ιδιαιτερότητα να πηγαίνουν σε πολλά μέρη με το αμάξι, έτσι με φίλους θυμάμαι ποικίλες εκδρομές και καλοκαιρινές διακοπές στην Πάλτση παλαιότερα, στο Μέτσοβο, στο Αίγιο αλλά και εξορμήσεις σε πολλά άλλα μέρη. Τόσο στο δημοτικό όσο και στα εφηβικά μου χρόνια είχα έντονο το στοιχείο της δράσης μέσα μου. Δυναμιτάκια γουρούνες, περιπέτειες, μπάσκετ, όλα με το αόρατο χέρι των γονιών. Στην αγάπη και στις πρώτες εξορμήσεις μου στον κόσμο, είχε προστεθεί το στοιχείο της αυτονομίας στη σκέψη. Μπορώ να πω πως το στοιχείο της επανάστασης του εφήβου, το πέρασα λίγο πιο ακαριαία, όχι με τόσο μεγάλη διάρκεια. Ίσως γιατί είχα συνηθίσει σε άλλα δεδομένα στο σπίτι, λιγότερο υπαρξιακά και με μεγαλύτερη ελευθερία. Χωρίς να τους λέω πάντοτε τι κάνω και πως σκέφτομαι φρόντιζα να είμαι πολλά υποσχόμενος στο αντικείμενο των θετικών επιστημών. Στην εφηβεία και το λύκειο ειδικότερα, υπήρξε έντονο το στοιχείο της επιδοκιμασίας, από πολλές πλευρές μπορώ να πω. Ίσως γιατί ο εξωτερικός κόσμος είναι πάντα αντανάκλαση του εσωτερικού. Πως λοιπόν θα μπορούσαν οι γονείς μου να με διαμορφώσουν χωρίς αγάπη, ιδιωτικούς δασκάλους, μικρές μπορώ να πω επεμβάσεις, χαρτζιλίκι αλλά και ψυχαγωγία; Πολύ τάβλι, 21, 31, Mastermind με τον μπαμπά και εκτενείς διακοπές τα καλοκαίρια. Μία περίοδος που σημασία δεν είχαν τα χρήματα αλλά η ψυχική και σωματική υγεία.

Στο πανεπιστήμιο θυμάμαι το σχολιασμό της μητέρας μου σε κάποιο τραπέζι, που έλεγε ότι θέλουμε να μάθουμε στο παιδί μας να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις και όχι να κατευθύνεται από τους γονείς. Είναι η σκέψη που ακόμα και σήμερα έχουν κάνει τον πατέρα μου και εμένα να λέμε πως οι γονείς είναι πραγματικά ευτυχισμένοι όταν το παιδί τους μπορεί να προχωράει χωρίς να χρειάζεται τη δική τους βοήθεια, αυτό ξεκινάει από την ψυχολογία της σκέψης αλλά σίγουρα δεν μαθαίνεται από τη μία μέρα στην άλλη. Θυμάμαι τις συμβουλές του πατέρα μου, που έφθασα να ασχοληθώ με τα καλλιτεχνικά και τη δημιουργική γραφή, πολύ αργότερα, για να αναγνωρίσω ακόμα και ως πρώτη γεύση. Πως σημασία έχει να σπουδάζεις και όχι οι βαθμοί και να μην στέκομαι στο κατά πόσο το γνωστικό αντικείμενο ενός πτυχίου ταυτίζεται απόλυτα με μία δουλειά. Πως όταν θα αρχίσω να ανοίγω τα φτερά μου θα πρέπει να είμαι πλατύς. Με άλλα λόγια και οι δύο γονείς προσπαθούσαν να συγκεντρώσουν την προσοχή μου στις πλασματικές ανησυχίες μου για το μέλλον. Αυτό δεν σημαίνει πως στις καθημερινές μας προτεραιότητες δεν παίρνω ακόμα και σήμερα επιβεβαίωση, αγάπη και συχνές εκδηλώσεις του ενδιαφέροντός τους.

Στον στρατό μπορώ να πω ότι έζησα σε παράλληλους κόσμους. Ένας αυτός του στρατοπέδου και ένας αυτός της διαμονής μου στα ξενοδοχεία. Με πυκνές συχνές επισκέψεις των δικών μου τόσο στον Πύργο όσο και στο Στεφανοβίκειο στο Βόλο, μετά το κέντρο νεοσύλλεκτων στην Κόρινθο, χαίρομαι γιατί πραγματικά πέρασα όμορφα αν και το πρώτο στρατόπεδο που ανέφερα ήταν μαύρο όπως λένε οι φαντάροι. Μπορώ να πω πως το κυρίαρχο μήνυμα από τα πρώτα μου χρόνια ως ενήλικας ήταν οι συχνές εναλλαγές χώρων και παραστάσεων, έκθεση σε πολλά και διαφορετικά πράγματα. Στο πως μιλάει ένας μάνατζερ στην εταιρεία που δούλευε ο μπαμπάς, πρακτικές, ποικίλες ταυτότητες ανθρώπων γύρω μου, μα πάνω απ’ όλα να μου λένε πως πρέπει να έχω στόχους και όνειρα, ακόμα και αν εγώ τότε τα οριοθετούσα.

Στα μετέπειτα χρόνια και μετά τις πρώτες επαγγελματικές μου προσπάθειες στις οποίες δεν γλύτωσα ούτε τα λάθη ούτε το να εμπιστευτώ λάθος ανθρώπους, παραγνωρίζοντας όπως πολλοί λένε σήμερα πως ο έξω κόσμος δεν είναι όπως το σπίτι μας, είχε σημασία τόσο για τους γονείς όσο και για το παιδί, να ανοίξει αυτό τα δικά του φτερά ακόμα και αν το τίμημα δεν είναι πάντα ευχάριστο. Ολοκληρώνοντας τον κύκλο αυτό θυμάμαι ακόμα τα λόγια της μητέρας μου στις καλοκαιρινές διακοπές στη Μονεμβασιά, πως πρέπει να μετεκπαιδευτώ, με ουκ ολίγα σεμινάρια. Ήταν η αιτία για να ξεκινήσει για μένα μία περίοδος αναγέννησης. Η περίοδος που μάθαινα να δημιουργώ και η οποία με βρήκε στο σαλόνι μας με ποικίλες συζητήσεις, αναγνώσεις κειμένων αλλά και ανακοινώσεις πρωτοβουλιών, σεναριογραφία, δημιουργική γραφή, τα συζητούσα όλα με τους δικούς μου. Εκείνη μάλιστα την περίοδο, έβλεπα ότι οι πρωτοβουλίες μου αυτές με ηρεμούσαν και αυτό είναι κάτι που πρέπει να σκεφτώ όχι μόνο για το παρόν αλλά και για το μέλλον.

Τώρα που μεγάλωσα έμαθα από πρώτο χέρι με βάση τη σχέση μου με τους γονείς μου πως όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Να μην σας πω άλλο ένα απόφθεγμα από αυτά που μου στέλνει η μαμά στο κινητό; Αν δεν σου αρέσει αυτό που παίρνεις άλλαξε αυτό που δίνεις. Είναι κάτι που δεν αφορά μόνο το δούναι και λαβείν με τον οποιοδήποτε, αλλά και την αντίληψή μας για αυτό, το νόημα, την ερμηνεία. Ειδικότερα, την προσοχή σε νοήματα και ερμηνείες όταν γράφω την έχω δεχτεί ουκ ολίγες φορές ως συμβουλή από τη μαμά. Προσπαθούν να μου μάθουν τη διαφορά των ανθρώπων γύρω μου. Πως ανεξάρτητα από αυτούς που απλά λέμε φίλους ή συνεργάτες, δεν σε πλησιάζουν όλοι με τον ίδιο τρόπο και δεν θα ακούσεις από όλους τα ίδια. Κάποιοι το κάνουν για δημόσιες σχέσεις, σε κάποιους αρέσει και από τις δύο πλευρές το γλείψιμο σε εβδομαδιαία βάση που σημαίνει πως ο ναρκισσισμός βλάπτει απ’ όπου και αν προέρχεται και είναι λίγοι αυτοί που θέλουν να σου δώσουν συμβουλή με την έννοια του να διορθώσεις κάτι. Δεν τους ενδιαφέρεις για αυτό. Μέχρι τώρα αν και έχω ακούσει και από τους δύο σε διάφορες συζητήσεις με αρμόδιους, πως έχω κάνει πολλά ως προς τα θέματα ενός βιογραφικού,  θυμάμαι επίσης τα λόγια της μητέρας μου σε αυτό, πως σημασία δεν έχει μόνο η μαθηματική λογική αλλά και οι απαιτήσεις μου, που με κάνουν να λέω για αυτά που θέλω πως έχω δρόμο μπροστά μου.

Πώς λοιπόν από τα παλιά προκύπτουν τα καινούρια; Ποιο είναι το βέλος του χρόνου; Αυτό έχει να κάνει με το απόφθεγμα που ανέφερα, τώρα όμως χωρίς περαιτέρω ερμηνεία. Αν δεν σου αρέσει αυτό που παίρνεις, άλλαξε αυτό που δίνεις…

Το βιβλίο του Robert McKee, τον καλύτερο παγκοσμίως δάσκαλο σεναρίου!

18 Βραβεία Όσκαρ... 107 Βραβεία Emmy... 19 Βραβεία του Writers Guild of America... 16 Βραβεία του Directors Guild of America... συν εκατοντάδες υποψηφιότητες...

"Ανεξάρτητα σε ποια ήπειρο ζείτε, αν κοιτάξετε έξω και δείτε μαζεμένη μια ομάδα από σεναριογράφους ή φανατικούς κινηματογραφόφιλους, κατά πάσα πιθανότητα στην πόλη σας βρίσκεται ο Robert McKee".
William Goldman, βραβευμένος με Όσκαρ σεναριογράφος

"Η γνώση του αφηγηματικού σχεδιασμού είναι εξίσου ζωτική για τον μυθιστοριογράφο όσο και για το σεναριογράφο. Κανείς δεν μεταδίδει τη γνώση αυτή όπως ο Robert McKee. Δεν είναι απλός ο καλύτερος δάσκαλος συγγραφής σεναρίου που είχα ποτέ, αλλά ο καλύτερος δάσκαλος τελεία και παύλα".
Steven Pressfield, συγγραφέας των The legend of Bagger Vance και Οι πύλες της φωτιάς

Ο Robert McKee θεωρείται παγκοσμίως ο καλύτερος δάσκαλος συγγραφής σεναρίου και αυτό το οξυδερκές, πρακτικό βιβλίο είναι εδώ και χρόνια η βίβλος όλων των σεναριογράφων. Τα στούντιο αγοράζουν σπουδαίες ιδέες - αγοράζουν σπουδαίες ιστορίες που μπορούν να αιχμαλωτίσουν τη φαντασία του κοινού. Και κανείς δεν έχει βοηθήσει περισσότερο τους σεναριογράφους να μετατρέψουν τις σπουδαίες ιδέες σε σπουδαίες ιστορίες από τον RobertMcKee.
Οι μαθητές του Robert McKee λαμβάνουν τις ανώτερες διακρίσεις στο Χόλλυγουντ. Τα σεμινάριά του περί Αφηγηματικής Δομής αποτελούν βασικό μάθημα για σεναριογράφους και κινηματογραφιστές και διεξάγονται σε γεμάτα αμφιθέατρα σε όλο τον κόσμο.
Χρησιμοποιώντας παραδείγματα από περισσότερες από εκατό ταινίες, ο McKee διατυπώνει μία φιλοσοφία που εκτείνεται πέρα από τους άκαμπτους κανόνες, προκειμένου να προσδιορίσει τα πιο δυσδιάκριτα συστατικά που κάνουν τα σενάρια να ξεχωρίζουν.
Από τη σύλληψη της ιδέας ως το τελικό κείμενο, το Σενάριο εξυψώνει τη συγγραφή από διανοητική σε συναισθηματική άσκηση, μετατρέποντας την τεχνική της συγγραφής σεναρίου σε μία μορφή τέχνης, εξερευνώντας προσεκτικά τα αδιόρατα χαρακτηριστικά μιας ταινίας, όπως τη φύση της ειρωνίας και τη συμβολική δύναμη των συστημάτων εικόνας. Από την Καζαμπλάνκα ως το Τσάιναταουν, ο McKee αναλύει με εξαιρετικό τρόπο κλασσικές σκηνές, προκειμένου να αποκαλύψει όχι απλά πώς λειτουργεί μία σκηνή, αλλά και γιατί, προχωρώντας πέρα από τις βασικές αρχές της σύνθεσης στις διαχρονικές αξίες και στις συγκρούσεις που διαχωρίζουν το κλασικό από το κλισέ.

Save The Cat! Writes a Novel by Jessica Brody!

Now Save The Cat applies the principles of screenwriting to the world of novel writing. Quite interesting in analyzing a story's potential folks! Below is its summary, stay tuned!

The first novel-writing guide from the best-selling Save the Cat! story-structure series, which reveals the 15 essential plot points needed to make any novel a success.

Novelist Jessica Brody presents a comprehensive story-structure guide for novelists that applies the famed Save the Cat! screenwriting methodology to the world of novel writing. Revealing the 15 "beats" (plot points) that comprise a successful story--from the opening image to the finale--this book lays out the Ten Story Genres (Monster in the House; Whydunit; Dude with a Problem) alongside quirky, original insights (Save the Cat; Shard of Glass) to help novelists craft a plot that will captivate--and a novel that will sell.

Η κρίση θεσμών στην κοινωνία

Το βιβλίο "Όλα σου τα 'μαθα μα ξέχασα μία λέξη" έχει ως ήρωα ένα καθηγητή σε managerial χώρους. Εκδόθηκε το 2008 και για την εποχή του περιγράφει άριστα προς το τέλος του την κρίση θεσμών στην κοινωνία μας. Ο καθηγητής Νίκος Αλεξίου λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση, τότε που όλοι μας λειτουργούσαμε σε περιβάλλοντα επίπλαστης ευμάρειας, διέβλεπε αλλά ήταν και μάρτυρας της άκρατης εμπορευματοποίησης και της αγοραίας συμπεριφοράς στα πάντα. Αποφασίζει πως οι επαφές του με ιδιωτικές επιχειρήσεις πρέπει να περιοριστούν μιας και εκείνη την εποχή ο θεσμός των επιχειρήσεων αποθεώνεται ως θεσμός, λανθασμένα εννοείται, σε αντίθεση με άλλους θεσμούς όπως αυτοί της θρησκείας, του σχολείου, της πολιτικής αλλά και της οικογένειας οι οποίοι φθίνουν συνεχώς. Και όταν μία επιχείρηση από τη φύση της βέβαια ενδιαφέρεται για τριμηνιαία και εξαμηνιαία αποτελέσματα δεν έχει χρόνο να φέρει ισορροπία στους θεσμούς. Αυτά ειπώθηκαν το 2008 και πλέον οι μάσκες έπεσαν. Αν ο άνθρωπος σήμερα δεν αντιμετωπίσει έγκαιρα τα υπαρξιακά του ερωτήματα οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε ολοκαύτωμα. Μία πραγματικότητα στην οποία επιδίδεται σε ένα αντάρτικο ενδιαφερόμενος για ότι αρπάξει σήμερα αδιαφορώντας για μακροπρόθεσμους στόχους και χειροπιαστό όραμα. Πρόκειται για ένα "μάθημα" που μαθαίνεται μόνο με τον δύσκολο τρόπο...
Μενέλαος Γκίκας (με βάση το βιβλίο)

Βιβλιοπαρουσίαση στο περιοδικό Κλεψύδρα, "Στην άκρη του βράχου" της Αλκυόνης Παπαδάκη

Συντάκτης: Μενέλαος Γκίκας
Το μυθιστόρημα της Αλκυόνης Παπαδάκη «Στην άκρη του βράχου» είναι εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα που άγγιξαν την ψυχή της συγγραφέως παρουσιασμένο με λυρικό και ποιητικό τρόπο. Ο βράχος συμβολίζει το άκρο στο οποίο πολλοί άνθρωποι φτάνουν στο ταξίδι τους και είτε καταφέρνουν να σωθούν, ανακαλύπτοντας το δρόμο της επιστροφής, είτε κατακρημνίζονται. Ένα σημείο με παγωνιά, φόβο αλλά και θλίψη, στο οποίο για να ζεσταθούμε καίμε τα κουρέλια που απέμειναν από τα όνειρά μας. Όνειρα που ενίοτε προδίδουν τον άνθρωπο. Η ιστορία προοδευτικά αναφέρεται σε χαρακτήρες οι οποίοι αγνοούν πως η καλή αρχή και οι πρώτες εντυπώσεις δεν είναι αρκετά, και έτσι νοιώθουν συνεχώς προδομένοι. Τα όνειρα είναι ωραία μέχρι να αποκτήσουν υπόσταση και να αρχίσουν να επαναλαμβάνονται. Έτσι, παρακολουθούμε χαρακτήρες οι οποίοι φτάνουν στα άκρα, χαρακτήρες αδύναμους, που νομίζουν πως ο Θεός και ο παράδεισος μπορούν «άνευ όρων» να μας υπερασπίζονται. Θυμός, αλητεία, απειρία, εκρήξεις, προδοσία είναι στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους ήρωες του μυθιστορήματος.
Κατά την εξέλιξη του έργου και με αποκορύφωμα τη δολοφονία ενός αλκοολικού, ανίκανου και βίαιου πατέρα από τον ίδιο του το γιο, γίνεται αντιληπτή η μεταφορά της συγγραφέως με το βράχο. Ο Στρατής μπαίνει φυλακή - αγνοώντας την επιθυμία της μητέρας του, της Σμαράγδας, να αναλάβει η ίδια την ευθύνη για το περιστατικό και για τις απειλές του πατέρα - αλλά μέσα στη φυλακή καταφέρνει πραγματικά να μεταμορφωθεί. Με τη βοήθεια μιας φοιτήτριας εγκληματολογίας που τον επισκέπτεται στη φυλακή και που καταφέρνει ν’ αγγίξει τον ψυχικό του κόσμο, ο Στρατής σιγά σιγά αλλάζει. Αγαπώντας από μικρός το γραπτό λόγο, εισέρχεται μεταξύ των πρώτων στη Φιλοσοφική και αποφοιτά λίγο μετά την αποφυλάκισή του, χωρίς όμως να θέλει ν’ ακολουθήσει τον δρόμο των σπουδών του το σίγουρο είναι πως διεύρυνε τους ορίζοντες και το μυαλό του. Κάμποσο διάστημα μετά την αποφυλάκισή του, ευρισκόμενος στην Θεσσαλονίκη, αποφασίζει να γίνει μελισσουργός. Εκεί γνωρίζει μία κοπέλα, τη Θάλεια, και εντέλει κάνει οικογένεια. Ενθυμούμενος πάντοτε την καλοσύνη της Σμαράγδας και την αγάπη της για το νοικοκυριό, καταφέρνει στην άκρη του βράχου να ανακαλύψει ένα μονοπάτι και να σωθεί. Αποδεικνύεται, τελικά, πως αν και τα βιβλία δεν «κάνουν» πάντα τον άνθρωπο, κάποιες φορές τον «κάνουν».

Book Review On Riding The Alligator!

Το Riding The Alligator είναι ένα απίθανο βιβλίο που ξεχωρίζει για τους όρους που χρησιμοποιεί και τη σημασία τους αλλά και τα νευραλγικά σημεία ανάλυσης με στόχο τους νέους σεναριογράφους που ενδιαφέρονται για μία καριέρα στη σεναριογραφία. Παράλληλα περιλαμβάνει κείμενα από ποικίλους ειδικούς του Χόλυγουντ, βιβλιογραφία στη σεναριογραφία αλλά και τον ενθουσιασμό ενός Οσκαρικών διαστάσεων συγγραφέα για τη δουλειά του. Αποδεικνύει πως αν και αναγνώστες που να μην γράφουν υπάρχουν πολλοί, συγγραφέας που να μην διαβάζει δεν υπάρχει. Αν θέλαμε να μιμηθούμε τον Pen, όσο περισσότερο διαβάζουμε θα πρέπει να γινόμαστε ανθρωποκεντρικοί, Σερλοκχολμίστες αλλά και αφαιρετικοί ως προς την εξερεύνηση των σφαιρών ενδιαφερόντων μας. Μέσα από το βιβλίο ανακαλύπτουμε πως πίσω από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα, ανακαλύψεις αλλά και ευρύτερες επιτυχίες, υπήρξαν άνθρωποι που τα καταδίκασαν στη γέννησή τους και ακυρώθηκαν από την ιστορία. Άνθρωποι που έμαθαν να στηρίζονται σε δεδομένα και όχι σε ένστικτα σε διάφορους χώρους και σήμερα ανακουφιζόμαστε από την απόρριψή τους. Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι πως ο Pen παρουσιάζει μία μεθοδολογία ανάλυσης αναφορικά με τα concept των σεναρίων που αν και δεν πρόκειται για ένα μοντέλο που ακολουθεί απαραίτητα τους «κανόνες» μίας παρουσίασης, είναι από τα πιο αξιόπιστα στην ανακάλυψη της φωνής του συγγραφέα. Ολοκληρώνω ως μαθητής με το σχολιασμό της Nia Vardalos, που λέει πως δεν μπορούμε να εκβιάσουμε την δημιουργικότητα και πως όταν η έμπνευση και η ουσία δεν είναι εκεί, καλό είναι να το αφήνουμε για λίγο και να επανερχόμαστε στο γραπτό μόνο όταν έχουμε κάτι να πούμε! Αξίζει να διαβαστεί!

Riding The Alligator is an extraordinary book that is being distinguished for the terms it uses and its meanings and the crucial analysis points aiming at young screenwriters that are interested for a career in screenwriting. In parallel it includes scripts from diverse Hollywood experts, a bibliography of screenwriting as well as the enthusiasm of an Oscar dimensions’ writer about his work. It proves that even though readers who don’t write exist, a writer who doesn’t read doesn’t exist. If we’d want to mimic Pen, the more we read the more we should become anthropocentric, Sherlock Holmesian as well as deductive regarding the exploration of our own spheres of interests. Through the book we discover that behind the greatest achievements, discoveries as well as wider successes, existed people who condemned them at their inception and were being cancelled by history. People who learnt to stand on data and not instincts at diverse spaces and today we find comfort by their rejection. The most important of all is that Pen presents a methodology of analysis related with screenplays’ concepts that even though it’s not about a model that follows necessarily “the rules” of a presentation, it’s one of the most reliable at the discovery of writer’s voice. I finish as a student with the comment of Nia Vardalos, who says that we can’t force creativity and that when inspiration and essence is not there it’s good to walk away for a little while and come back to the script only when we have something to say! It is worth reading!

Stay tuned to see it at Amazon!