Το μυθιστόρημα της Αλκυόνης Παπαδάκη «Στην άκρη του βράχου» είναι εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα που άγγιξαν την ψυχή της συγγραφέως παρουσιασμένο με λυρικό και ποιητικό τρόπο. Ο βράχος συμβολίζει το άκρο στο οποίο πολλοί άνθρωποι φτάνουν στο ταξίδι τους και είτε καταφέρνουν να σωθούν, ανακαλύπτοντας το δρόμο της επιστροφής, είτε κατακρημνίζονται. Ένα σημείο με παγωνιά, φόβο αλλά και θλίψη, στο οποίο για να ζεσταθούμε καίμε τα κουρέλια που απέμειναν από τα όνειρά μας. Όνειρα που ενίοτε προδίδουν τον άνθρωπο. Η ιστορία προοδευτικά αναφέρεται σε χαρακτήρες οι οποίοι αγνοούν πως η καλή αρχή και οι πρώτες εντυπώσεις δεν είναι αρκετά, και έτσι νοιώθουν συνεχώς προδομένοι. Τα όνειρα είναι ωραία μέχρι να αποκτήσουν υπόσταση και να αρχίσουν να επαναλαμβάνονται. Έτσι, παρακολουθούμε χαρακτήρες οι οποίοι φτάνουν στα άκρα, χαρακτήρες αδύναμους, που νομίζουν πως ο Θεός και ο παράδεισος μπορούν «άνευ όρων» να μας υπερασπίζονται. Θυμός, αλητεία, απειρία, εκρήξεις, προδοσία είναι στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους ήρωες του μυθιστορήματος.
Κατά την εξέλιξη του έργου και με αποκορύφωμα τη δολοφονία ενός αλκοολικού, ανίκανου και βίαιου πατέρα από τον ίδιο του το γιο, γίνεται αντιληπτή η μεταφορά της συγγραφέως με το βράχο. Ο Στρατής μπαίνει φυλακή - αγνοώντας την επιθυμία της μητέρας του, της Σμαράγδας, να αναλάβει η ίδια την ευθύνη για το περιστατικό και για τις απειλές του πατέρα - αλλά μέσα στη φυλακή καταφέρνει πραγματικά να μεταμορφωθεί. Με τη βοήθεια μιας φοιτήτριας εγκληματολογίας που τον επισκέπτεται στη φυλακή και που καταφέρνει ν’ αγγίξει τον ψυχικό του κόσμο, ο Στρατής σιγά σιγά αλλάζει. Αγαπώντας από μικρός το γραπτό λόγο, εισέρχεται μεταξύ των πρώτων στη Φιλοσοφική και αποφοιτά λίγο μετά την αποφυλάκισή του, χωρίς όμως να θέλει ν’ ακολουθήσει τον δρόμο των σπουδών του το σίγουρο είναι πως διεύρυνε τους ορίζοντες και το μυαλό του. Κάμποσο διάστημα μετά την αποφυλάκισή του, ευρισκόμενος στην Θεσσαλονίκη, αποφασίζει να γίνει μελισσουργός. Εκεί γνωρίζει μία κοπέλα, τη Θάλεια, και εντέλει κάνει οικογένεια. Ενθυμούμενος πάντοτε την καλοσύνη της Σμαράγδας και την αγάπη της για το νοικοκυριό, καταφέρνει στην άκρη του βράχου να ανακαλύψει ένα μονοπάτι και να σωθεί. Αποδεικνύεται, τελικά, πως αν και τα βιβλία δεν «κάνουν» πάντα τον άνθρωπο, κάποιες φορές τον «κάνουν».
