In vision-making flat lines are history!

Hello folks, reaching high-pressure mindsets to come up with my screenplay completion, there have been several concerns related with the book making campaign of mine and decision making. For those of you interested to search my creativity there have been several touchpoints in social media to do so. Nevertheless, there's crisis in generally speaking vision making as well. First of all, to get it straight, there are not straight lines in terms of deciding what you, we, would like to achieve. 'Little boys' and 'little girls' take decisions and these decisions remain unaltered for years to come... Simply speaking, if there are elements or dimensions in career making not very likeable, to you, to me or to anyone, this has to be expressed somehow. Moving forward with my creativity I have exceeded page 100 in my script! There will also be time spent in revisions. As a screenwriter and storyteller I would definitely adore to get creative writing magnitude (quantity) as much as theater. Meaning, to be comparative with performing arts professionals' sizes! Many would dream or fantasize that because of my previous history things may be ideal as is. Reality though is different and closer to skyrocketing creativity!

Bubbling though with dimensions and sizes it seems that this identity is a quested resume for many individuals associated with movie scripts. It can be addressed to producers, actors, screenwriters, directors, there can be bridges with musicians and there can be entrepreneurship combined profiles. Bringing together notions of art, business and different cultures of people has to make creatives find creative ways for their creativity to survive, as this has been a very tough battle with time and uncertainty as well. Sometimes time is being absorbed by uncertainty, making me objective about my creative network and venturing with self-publishing companies all over the internet around the globe. But I believe there are issues being left unspoken. From the outside world, this creativity has been pretty amazing, guts and glory... Inside, there's uncertainty pushing us in many directions and questioning us to jettison ourselves out of a career holding pattern, to align with our areas of destiny.

At the end of the day, what's better than the satisfaction of bringing the simplification crusade in our personal expression and get past turbulence? As the book of Sean Covey suggests, The 4 Disciplines of Execution, show me a complex system and I will show you one that has evolved through trial and error. I believe this argument says it all in terms of business. Two world-wide-web creative writing projects await you to discover them if you navigate the web or simply get to Amazon, Apple iTunes, Walmart, Barnes & Noble, Kobo and other high profile networks to get them. It's The Words of Emily Logan and When Magic Truly Happen also attached at this article. Have a great time!

On Creative Rhythm: A Drama, A Fairytale & Current State!

Hello folks, there's a lot behind the alchemy of book making. I've been active as a writer and screenwriter since 2016. On January 2017 I started to create my first screenplay entitled The Words of Emily Logan. As a passionate creator and fan of ideas behind, around and inside Hollywood, it began through a basic shift from Wikipedia to an official project. There's a lot that can be said on firstly seeing and then believing. To be clearly stated, to be influenced from a Woody Allen project perhaps such as Cafe Society. In the end, Cafe Society pitches the notion that some dreams are just dreams, but what does it take to bring two projects to life and how does that affect future decisions? 

 

All that can be said is that it's a long creative road of writing, networking, consulting, collaborating, reading, predicting, decision making and vision making. At the end of the day, world wide web is where concepts will be projected, so then it takes social networking to find about books and what's good in them in order to get them. It all begins with an interesting start for both books. Right now on the other hand, I am trying to get along with future expectations on writing, acknowledging that since I am not getting paid to write, capability of writing faster and with an effective mindset, is a must to balance the rest of my concerns. But let's just browse a few pages from the books to get the gist of inception.

In The Words of Emily Logan, soon after the beginning, Joel, Emily and a fellow actress of Joel find themselves inside the rehearsal room of their school in terms of an acting number. They use various ways of expressing themselves. The act is difficult. After a few moments, more actors and actresses appear on stage. But the previous have been proof to make Laurin, the acting mentor, give the school role to Joel, who is congratulated by Emily for his hard work. 

 

All I try to pass in this scene is the culture of young actors making their first steps, so those of you who are fond of spectating artists performing, you might like reading about their journey in general. A journey of ups and downs, successes and disappointments, ironic twists and actions in the area of destiny. Willing to find out the story of Emily and Joel? You can get "The Words of Emily Logan" from Amazon, iTunes, Barnes & Noble, Kobo, Walmart and many more markets if you Google search it.

In When Magic Truly Happens, little Jennifer, a smart, hard working, vibrant little girl, is the best pupil in her school school even though hurried into advanced thinking and acting like grown ups. The fact that they, as students, create alphabets of their own to give messages to other students in class, so that if the teacher sees them, he won't be able to understand what they were writing, is simply an example of how can a young child think big...! Nevertheless, hurried to act like grown ups, being impatient to use power will prove to be a disappointment for Jennifer who is hurried into conclusions. 

 

She will try to overcome random weaknesses (as a result of her age) that if being done by adults might prove their life would be a disappointment. Interested to correlate messages from a fairytale fantasy to both young children as well as adults? You can find out all about my pocket book, at the markets exhibited above (including The Words of Emily Logan).

 

As a proud member of "The Independent Authors Network" (IAN), here is the independent top-ranked site with which I created my presence in their network: bit.ly/39chSSQ

 

If you're truly interested to find out about my books and have perhaps a similar taste in reading, web search won't disappoint you! Have a great time! 

Οι γονείς μου με τα δικά μου μάτια!

Ένα ταξίδι ζωής, ο καθρέφτης των γονιών στο παιδί τους!

Στα παιδικά μου χρόνια έζησα την προστασία, την αγάπη, χρόνο πολύ με τις γιαγιάδες και θείες μου μετά τον παιδικό σταθμό ή το δημοτικό, έντονο το στοιχείο της θρησκείας μέσα μου που είχαν ως αποτέλεσμα την ευρύτερη θαλπωρή που με τόνωνε παράλληλα στο να τα πηγαίνω καλά με τα γράμματα. Ως παιδί που είχε αρρωστήσει ουκ ολίγες φορές θυμάμαι ατελείωτα παιχνίδια με τον πατέρα μου, χαρτιά με μάρκες. Θυμάμαι επίσης μπάλα στην παραλία το καλοκαίρι όπως επίσης και το κάλεσμα της αγαπημένης μου θείας στο σπίτι για να κοιμηθεί όταν οι γονείς μου έλειπαν. Μπορώ να πω πως μεγάλωσα χωρίς την παραμικρή τραυματική μνήμη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα συναισθήματα όπως ενθουσιασμός, χαρά, ζήλος, διαχυτικότητα. Τότε ο χρόνος ήταν άχρονος. Καλοκαιρινός κινηματογράφος, πάρτι γενεθλίων στο Μαραθώνα και φαγητά που είχαν κάποιο σχήμα, όπως κλόουν, κολοκύθες με καρφωμένα καλαμάκια με κεφτέδες, μπορώ να πω αφοσίωση στο να περνάμε καλά. Με εμπειρίες που έχουν αποτυπωθεί και σε φωτογραφικό άλμπουμ, θυμάμαι τις στιγμές διασκέδασης δίπλα στα χριστουγεννιάτικα δέντρα των ξενοδοχείων, ξανά τα επιτραπέζια παιχνίδια και τη διασκέδαση και φυσικά το μύθο του Άη Βασίλη. Ειδικά σε αυτό το τελευταίο, κανείς μας δεν ήξερε τότε, ο μπαμπάς έβγαινε και χτυπούσε και ένα καμπανάκι στο μπαλκόνι όταν έβλεπα τα δώρα στο δέντρο και ξανακρυβόταν πριν τον ανακαλύψω! Αγάπη, 3 μήνες εξοχή το καλοκαίρι, που έχουν σημασία για τον ευαίσθητο κόσμο ενός παιδιού στις επιδόσεις του στα μαθήματα.

Στην εφηβεία και το λύκειο κυριάρχησε η μαγική σκέψη και αργότερα το ενδιαφέρον μου για τα Μαθηματικά. Οι γονείς μου πάντα εκεί, σιωπηλοί υποστηρικτές χωρίς ποτέ να μου επιβάλλουν τι να κάνω. Πέρασα επίσης όμορφα όταν εκείνη την περίοδο είχαμε ανακαλύψει με φίλους εστιατόρια με αρχιτεκτονική σπιτιού. Περνώντας από το ιδιωτικό  στο δημόσιο σχολείο και ζώντας έντονα ακόμα και την εμπειρία μου στα Αγγλικά, αισθάνθηκα ότι πήρα δύναμη πάνω μου, κάτι το οποίο έκανε τους γονείς μου περισσότερο να ακούν τι κάνει ο γιος τους, παρά να κατευθύνουν. Ήταν η περίοδος που με ένα βραβείο στη Μαθηματική Εταιρεία αποφάσισα ξεκάθαρα πως ήθελα να σπουδάσω. Οι γονείς μου είχαν την ιδιαιτερότητα να πηγαίνουν σε πολλά μέρη με το αμάξι, έτσι με φίλους θυμάμαι ποικίλες εκδρομές και καλοκαιρινές διακοπές στην Πάλτση παλαιότερα, στο Μέτσοβο, στο Αίγιο αλλά και εξορμήσεις σε πολλά άλλα μέρη. Τόσο στο δημοτικό όσο και στα εφηβικά μου χρόνια είχα έντονο το στοιχείο της δράσης μέσα μου. Δυναμιτάκια γουρούνες, περιπέτειες, μπάσκετ, όλα με το αόρατο χέρι των γονιών. Στην αγάπη και στις πρώτες εξορμήσεις μου στον κόσμο, είχε προστεθεί το στοιχείο της αυτονομίας στη σκέψη. Μπορώ να πω πως το στοιχείο της επανάστασης του εφήβου, το πέρασα λίγο πιο ακαριαία, όχι με τόσο μεγάλη διάρκεια. Ίσως γιατί είχα συνηθίσει σε άλλα δεδομένα στο σπίτι, λιγότερο υπαρξιακά και με μεγαλύτερη ελευθερία. Χωρίς να τους λέω πάντοτε τι κάνω και πως σκέφτομαι φρόντιζα να είμαι πολλά υποσχόμενος στο αντικείμενο των θετικών επιστημών. Στην εφηβεία και το λύκειο ειδικότερα, υπήρξε έντονο το στοιχείο της επιδοκιμασίας, από πολλές πλευρές μπορώ να πω. Ίσως γιατί ο εξωτερικός κόσμος είναι πάντα αντανάκλαση του εσωτερικού. Πως λοιπόν θα μπορούσαν οι γονείς μου να με διαμορφώσουν χωρίς αγάπη, ιδιωτικούς δασκάλους, μικρές μπορώ να πω επεμβάσεις, χαρτζιλίκι αλλά και ψυχαγωγία; Πολύ τάβλι, 21, 31, Mastermind με τον μπαμπά και εκτενείς διακοπές τα καλοκαίρια. Μία περίοδος που σημασία δεν είχαν τα χρήματα αλλά η ψυχική και σωματική υγεία.

Στο πανεπιστήμιο θυμάμαι το σχολιασμό της μητέρας μου σε κάποιο τραπέζι, που έλεγε ότι θέλουμε να μάθουμε στο παιδί μας να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις και όχι να κατευθύνεται από τους γονείς. Είναι η σκέψη που ακόμα και σήμερα έχουν κάνει τον πατέρα μου και εμένα να λέμε πως οι γονείς είναι πραγματικά ευτυχισμένοι όταν το παιδί τους μπορεί να προχωράει χωρίς να χρειάζεται τη δική τους βοήθεια, αυτό ξεκινάει από την ψυχολογία της σκέψης αλλά σίγουρα δεν μαθαίνεται από τη μία μέρα στην άλλη. Θυμάμαι τις συμβουλές του πατέρα μου, που έφθασα να ασχοληθώ με τα καλλιτεχνικά και τη δημιουργική γραφή, πολύ αργότερα, για να αναγνωρίσω ακόμα και ως πρώτη γεύση. Πως σημασία έχει να σπουδάζεις και όχι οι βαθμοί και να μην στέκομαι στο κατά πόσο το γνωστικό αντικείμενο ενός πτυχίου ταυτίζεται απόλυτα με μία δουλειά. Πως όταν θα αρχίσω να ανοίγω τα φτερά μου θα πρέπει να είμαι πλατύς. Με άλλα λόγια και οι δύο γονείς προσπαθούσαν να συγκεντρώσουν την προσοχή μου στις πλασματικές ανησυχίες μου για το μέλλον. Αυτό δεν σημαίνει πως στις καθημερινές μας προτεραιότητες δεν παίρνω ακόμα και σήμερα επιβεβαίωση, αγάπη και συχνές εκδηλώσεις του ενδιαφέροντός τους.

Στον στρατό μπορώ να πω ότι έζησα σε παράλληλους κόσμους. Ένας αυτός του στρατοπέδου και ένας αυτός της διαμονής μου στα ξενοδοχεία. Με πυκνές συχνές επισκέψεις των δικών μου τόσο στον Πύργο όσο και στο Στεφανοβίκειο στο Βόλο, μετά το κέντρο νεοσύλλεκτων στην Κόρινθο, χαίρομαι γιατί πραγματικά πέρασα όμορφα αν και το πρώτο στρατόπεδο που ανέφερα ήταν μαύρο όπως λένε οι φαντάροι. Μπορώ να πω πως το κυρίαρχο μήνυμα από τα πρώτα μου χρόνια ως ενήλικας ήταν οι συχνές εναλλαγές χώρων και παραστάσεων, έκθεση σε πολλά και διαφορετικά πράγματα. Στο πως μιλάει ένας μάνατζερ στην εταιρεία που δούλευε ο μπαμπάς, πρακτικές, ποικίλες ταυτότητες ανθρώπων γύρω μου, μα πάνω απ’ όλα να μου λένε πως πρέπει να έχω στόχους και όνειρα, ακόμα και αν εγώ τότε τα οριοθετούσα.

Στα μετέπειτα χρόνια και μετά τις πρώτες επαγγελματικές μου προσπάθειες στις οποίες δεν γλύτωσα ούτε τα λάθη ούτε το να εμπιστευτώ λάθος ανθρώπους, παραγνωρίζοντας όπως πολλοί λένε σήμερα πως ο έξω κόσμος δεν είναι όπως το σπίτι μας, είχε σημασία τόσο για τους γονείς όσο και για το παιδί, να ανοίξει αυτό τα δικά του φτερά ακόμα και αν το τίμημα δεν είναι πάντα ευχάριστο. Ολοκληρώνοντας τον κύκλο αυτό θυμάμαι ακόμα τα λόγια της μητέρας μου στις καλοκαιρινές διακοπές στη Μονεμβασιά, πως πρέπει να μετεκπαιδευτώ, με ουκ ολίγα σεμινάρια. Ήταν η αιτία για να ξεκινήσει για μένα μία περίοδος αναγέννησης. Η περίοδος που μάθαινα να δημιουργώ και η οποία με βρήκε στο σαλόνι μας με ποικίλες συζητήσεις, αναγνώσεις κειμένων αλλά και ανακοινώσεις πρωτοβουλιών, σεναριογραφία, δημιουργική γραφή, τα συζητούσα όλα με τους δικούς μου. Εκείνη μάλιστα την περίοδο, έβλεπα ότι οι πρωτοβουλίες μου αυτές με ηρεμούσαν και αυτό είναι κάτι που πρέπει να σκεφτώ όχι μόνο για το παρόν αλλά και για το μέλλον.

Τώρα που μεγάλωσα έμαθα από πρώτο χέρι με βάση τη σχέση μου με τους γονείς μου πως όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Να μην σας πω άλλο ένα απόφθεγμα από αυτά που μου στέλνει η μαμά στο κινητό; Αν δεν σου αρέσει αυτό που παίρνεις άλλαξε αυτό που δίνεις. Είναι κάτι που δεν αφορά μόνο το δούναι και λαβείν με τον οποιοδήποτε, αλλά και την αντίληψή μας για αυτό, το νόημα, την ερμηνεία. Ειδικότερα, την προσοχή σε νοήματα και ερμηνείες όταν γράφω την έχω δεχτεί ουκ ολίγες φορές ως συμβουλή από τη μαμά. Προσπαθούν να μου μάθουν τη διαφορά των ανθρώπων γύρω μου. Πως ανεξάρτητα από αυτούς που απλά λέμε φίλους ή συνεργάτες, δεν σε πλησιάζουν όλοι με τον ίδιο τρόπο και δεν θα ακούσεις από όλους τα ίδια. Κάποιοι το κάνουν για δημόσιες σχέσεις, σε κάποιους αρέσει και από τις δύο πλευρές το γλείψιμο σε εβδομαδιαία βάση που σημαίνει πως ο ναρκισσισμός βλάπτει απ’ όπου και αν προέρχεται και είναι λίγοι αυτοί που θέλουν να σου δώσουν συμβουλή με την έννοια του να διορθώσεις κάτι. Δεν τους ενδιαφέρεις για αυτό. Μέχρι τώρα αν και έχω ακούσει και από τους δύο σε διάφορες συζητήσεις με αρμόδιους, πως έχω κάνει πολλά ως προς τα θέματα ενός βιογραφικού,  θυμάμαι επίσης τα λόγια της μητέρας μου σε αυτό, πως σημασία δεν έχει μόνο η μαθηματική λογική αλλά και οι απαιτήσεις μου, που με κάνουν να λέω για αυτά που θέλω πως έχω δρόμο μπροστά μου.

Πώς λοιπόν από τα παλιά προκύπτουν τα καινούρια; Ποιο είναι το βέλος του χρόνου; Αυτό έχει να κάνει με το απόφθεγμα που ανέφερα, τώρα όμως χωρίς περαιτέρω ερμηνεία. Αν δεν σου αρέσει αυτό που παίρνεις, άλλαξε αυτό που δίνεις…

Η κρίση θεσμών στην κοινωνία

Το βιβλίο "Όλα σου τα 'μαθα μα ξέχασα μία λέξη" έχει ως ήρωα ένα καθηγητή σε managerial χώρους. Εκδόθηκε το 2008 και για την εποχή του περιγράφει άριστα προς το τέλος του την κρίση θεσμών στην κοινωνία μας. Ο καθηγητής Νίκος Αλεξίου λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση, τότε που όλοι μας λειτουργούσαμε σε περιβάλλοντα επίπλαστης ευμάρειας, διέβλεπε αλλά ήταν και μάρτυρας της άκρατης εμπορευματοποίησης και της αγοραίας συμπεριφοράς στα πάντα. Αποφασίζει πως οι επαφές του με ιδιωτικές επιχειρήσεις πρέπει να περιοριστούν μιας και εκείνη την εποχή ο θεσμός των επιχειρήσεων αποθεώνεται ως θεσμός, λανθασμένα εννοείται, σε αντίθεση με άλλους θεσμούς όπως αυτοί της θρησκείας, του σχολείου, της πολιτικής αλλά και της οικογένειας οι οποίοι φθίνουν συνεχώς. Και όταν μία επιχείρηση από τη φύση της βέβαια ενδιαφέρεται για τριμηνιαία και εξαμηνιαία αποτελέσματα δεν έχει χρόνο να φέρει ισορροπία στους θεσμούς. Αυτά ειπώθηκαν το 2008 και πλέον οι μάσκες έπεσαν. Αν ο άνθρωπος σήμερα δεν αντιμετωπίσει έγκαιρα τα υπαρξιακά του ερωτήματα οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε ολοκαύτωμα. Μία πραγματικότητα στην οποία επιδίδεται σε ένα αντάρτικο ενδιαφερόμενος για ότι αρπάξει σήμερα αδιαφορώντας για μακροπρόθεσμους στόχους και χειροπιαστό όραμα. Πρόκειται για ένα "μάθημα" που μαθαίνεται μόνο με τον δύσκολο τρόπο...
Μενέλαος Γκίκας (με βάση το βιβλίο)

Book Review On Riding The Alligator!

Το Riding The Alligator είναι ένα απίθανο βιβλίο που ξεχωρίζει για τους όρους που χρησιμοποιεί και τη σημασία τους αλλά και τα νευραλγικά σημεία ανάλυσης με στόχο τους νέους σεναριογράφους που ενδιαφέρονται για μία καριέρα στη σεναριογραφία. Παράλληλα περιλαμβάνει κείμενα από ποικίλους ειδικούς του Χόλυγουντ, βιβλιογραφία στη σεναριογραφία αλλά και τον ενθουσιασμό ενός Οσκαρικών διαστάσεων συγγραφέα για τη δουλειά του. Αποδεικνύει πως αν και αναγνώστες που να μην γράφουν υπάρχουν πολλοί, συγγραφέας που να μην διαβάζει δεν υπάρχει. Αν θέλαμε να μιμηθούμε τον Pen, όσο περισσότερο διαβάζουμε θα πρέπει να γινόμαστε ανθρωποκεντρικοί, Σερλοκχολμίστες αλλά και αφαιρετικοί ως προς την εξερεύνηση των σφαιρών ενδιαφερόντων μας. Μέσα από το βιβλίο ανακαλύπτουμε πως πίσω από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα, ανακαλύψεις αλλά και ευρύτερες επιτυχίες, υπήρξαν άνθρωποι που τα καταδίκασαν στη γέννησή τους και ακυρώθηκαν από την ιστορία. Άνθρωποι που έμαθαν να στηρίζονται σε δεδομένα και όχι σε ένστικτα σε διάφορους χώρους και σήμερα ανακουφιζόμαστε από την απόρριψή τους. Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι πως ο Pen παρουσιάζει μία μεθοδολογία ανάλυσης αναφορικά με τα concept των σεναρίων που αν και δεν πρόκειται για ένα μοντέλο που ακολουθεί απαραίτητα τους «κανόνες» μίας παρουσίασης, είναι από τα πιο αξιόπιστα στην ανακάλυψη της φωνής του συγγραφέα. Ολοκληρώνω ως μαθητής με το σχολιασμό της Nia Vardalos, που λέει πως δεν μπορούμε να εκβιάσουμε την δημιουργικότητα και πως όταν η έμπνευση και η ουσία δεν είναι εκεί, καλό είναι να το αφήνουμε για λίγο και να επανερχόμαστε στο γραπτό μόνο όταν έχουμε κάτι να πούμε! Αξίζει να διαβαστεί!

Riding The Alligator is an extraordinary book that is being distinguished for the terms it uses and its meanings and the crucial analysis points aiming at young screenwriters that are interested for a career in screenwriting. In parallel it includes scripts from diverse Hollywood experts, a bibliography of screenwriting as well as the enthusiasm of an Oscar dimensions’ writer about his work. It proves that even though readers who don’t write exist, a writer who doesn’t read doesn’t exist. If we’d want to mimic Pen, the more we read the more we should become anthropocentric, Sherlock Holmesian as well as deductive regarding the exploration of our own spheres of interests. Through the book we discover that behind the greatest achievements, discoveries as well as wider successes, existed people who condemned them at their inception and were being cancelled by history. People who learnt to stand on data and not instincts at diverse spaces and today we find comfort by their rejection. The most important of all is that Pen presents a methodology of analysis related with screenplays’ concepts that even though it’s not about a model that follows necessarily “the rules” of a presentation, it’s one of the most reliable at the discovery of writer’s voice. I finish as a student with the comment of Nia Vardalos, who says that we can’t force creativity and that when inspiration and essence is not there it’s good to walk away for a little while and come back to the script only when we have something to say! It is worth reading!

Stay tuned to see it at Amazon!

Imagining my networking activities portraying The Words of Emily Logan

Let me give you the book summary of my forthcoming book publication, The Words of Emily Logan.

During their teenage years at high school, Joel and Emily fall in love.
But the two young people’s relationship will be tested, as they’re driven to different paths by following their educational and artistic pursuits.
At the age of thirty two, Joel and his family will be tested at all possible levels. His father is at the hospital, Joel is unemployed and family relationships are at risk.
At Christmas parties with mutual friends, Joel and Emily find each other again. Caught up in a stream of memories and words, Emily is caring, interested, helpful, understanding and loving towards Joel. In the end, it is proved that destiny has a way of catching up with the man and changing his way of thinking.

Staying tuned to find out all about the book and get a taste of its excerpts, these days I try to rather fantasize its social networking campaign through different channels, individuals and creative initiatives. So, what about it? As a new writer I am willing to engage to creating diversified articles, getting book reviews, exploring the possibility of video and podcasts, applying to get approved to exhibit Apple Badges at my websites, displaying nice Facebook Banners related with the activated book markets, promoting myself to film, TV and theater network well known as Stage 32 and finally, declare creative presence at numerous social networks such as ProBoards, Blogger, LinkedIn, Facebook and Twitter. As a writer, I believe creative continuity is important. Have a great day!

Μία πανίσχυρη προσευχή: Διαβάστε την και η ευλογία της Παναγίας θα είναι πάντα δίπλα σας!

Στις δυσκολίες της ζωής να λες "Παναγιά μου" – Αυτή ξέρει, βλέπει, παρακολουθεί, βοηθάει!

Η παρουσία της Παναγίας στη ζωή μας:

Δεν είναι τυχαίο που κάθε φορά που μας συμβαίνει κάτι κακό λέμε «Παναγιά μου» ή έστω προληπτικά... για να μην συμβεί.. σαν να ξορκίζεις το κακό.. πάλι «Παναγιά μου» θα φωνάξεις, θα σκεφτείς, θα μουρμουρίσεις!

Η Παναγία είναι δίπλα μας, πάμπολλες οι μαρτυρίες ανθρώπων (πιστών και απίστων) που βίωσαν το Θαύμα Της. Είτε σαν εκπλήρωση της επιθυμίας που ήταν αίτημα στη Προσευχή, είτε σαν όραμα είτε σαν ένα απλό σημάδι.. που εκείνη τη στιγμή κι αυτό το απλό σημάδι εσύ θα το δεις σαν σανίδα σωτηρίας στο φουρτουνιασμένο πέλαγος από προβλήματα που βρίσκεσαι, όπως αναφέρει το panagiamegalohari.gr.

Όπως είπαμε και πιο πάνω, η Παναγία δεν κάνει εξαιρέσεις, του τύπου «Εσύ πιστεύεις – Θα σε βοηθήσω» & «Εσύ δεν πιστεύεις – δεν θα σε βοηθήσω».

Η Παναγία μας, βοηθάει και τις δύο πλευρές... – θα μου πεις «γιατί;» –

Η απάντηση έρχεται από μόνη της μέσα από μια ερώτηση: Ποιά Μάνα δεν αγαπάει τα παιδιά της;;;

Μία Μάνα που γέννησε την Αγάπη...τον ίδιο τον Χριστό, πως είναι δυνατόν να μην ξεχειλίζει από αγάπη;

Αυτή η Αγάπη κάνει την Παναγία μας «ευάλωτη» στο να εθελοτυφλεί και να βοηθάει συνεχώς τους ανθρώπους.. εθελοτυφλεί και δεν βλέπει τα σφάλματά μας, προσπερνά τις αμαρτίες μας, κάνει στην άκρη τον βρώμικο χαρακτήρα μας και Παρακαλεί τον Υιό της και Θεό μας, για να Εισακούσει τις Προσευχές και τα αιτήματά μας για να μας δώσει λύση στα προβλήματά που μας ταλαιπωρούν.

Με δάκρυα στα μάτια η Παναγία παρακαλεί τον Χριστό για να μας σώσει! Να μας εισακούσει!

Πόσο μεγάλη είναι η Καρδιά Της, για να χωράει μέσα της τόση αγάπη και συγχώρεση;!

Ο Χριστός ακούει την Παναγία, ότι του ζητήσει Αυτός θα Της το εκπληρώσει, η παρρησία που έχει η Παναγία μας στο Χριστό είναι μοναδική, θα μπορούσε κανείς να πει, πως ακόμα και από την κόλαση η Παναγία μπορεί να πάρει κάποιον άνθρωπο και να τον πάει στον Παράδεισο.

Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι μόνο το Σταυρό σας...και δυο ευχές: «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς» και «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» ... αυτά αρκούν!

Μια όμορφη ιστορία από το Άγιο Όρος λέει:

«Κάθε φορά που νύχτωνε στον Παράδεισο, ο Άγιος Πέτρος, έκλεινε τα θυρόφυλλα και μετρούσε στα τεφτέρια του πόσοι είχανε μπει στον Παράδεισο. Ύστερα έβαζε τα ονόματά τους πλάι σε εκείνους που ήδη ήταν μέσα από καιρό και έβρισκε τον αριθμό.

Το άλλο πρωί μετρούσε πάλι τους παραδεισένιους ανθρώπους και πήγαινε να ανοίξει την πόρτα. Μα για καιρό έβλεπε τούτο το παράδοξο:

Ενώ αποβραδίς είχε μετρήσει πως αυτοί που είχαν μπει στον Παράδεισο ήταν δέκα, την άλλη μέρα μετρούσε άλλους 3 παραπάνω.

Μα πως γίνεται αυτό σκεφτόταν.

– Αποφάσισε να πάει στον αφέντη Χριστό και να Του πει αυτό που τον απασχολεί.

-Να φυλάξεις βάρδια είπε ο Χριστός και ο Άγιος έσκυψε το κεφάλι και γύρισε στο διακόνημά του.

Το ίδιο βράδυ ο Απόστολος του Θεού φύλαξε κατά την προσταγή του Χριστού και σαν ξημέρωσε είχε έτοιμη την απάντηση.

– Τον ρώτησε λοιπόν ο Κύριος, τι συμβαίνει...

– Το βράδυ... Κύριε... που κλείνει ο Παράδεισος ανεβαίνει η Μάνα Σου στα τείχη και βάζει τους ανθρώπους από εκεί».

Αυτή είναι η δύναμη της Παναγίας μας!

Μία πανίσχυρη προσευχή:

Θυμήσου, Κεχαριτωμένη Παρθένε Μαρία, ότι ποτέ δεν έμεινε αβοήθητος, όποιος προσέτρεξε στη δική Σου προστασία, ικέτεψε τη δική Σου βοήθεια, ή αναζήτησε τη δική Σου μεσιτεία.

Εμπνευσμένος από αυτήν την εμπιστοσύνη,

προστρέχω σε Σένα, Παρθένε των Παρθένων,

Μητέρα μου, σε Σένα έρχομαι,

μπροστά Σου στέκομαι,

αμαρτωλός και μετανοημένος.

Ω, Μητέρα του Ενσαρκωμένου Λόγου!

Μην περιφρονήσεις τις παρακλήσεις μου,

αλλά κατά το έλεός Σου, εισάκουσέ με.

Αμήν.

Από το σάιτ https://panagiameggalohari.gr/