Book Review On Riding The Alligator!

Το Riding The Alligator είναι ένα απίθανο βιβλίο που ξεχωρίζει για τους όρους που χρησιμοποιεί και τη σημασία τους αλλά και τα νευραλγικά σημεία ανάλυσης με στόχο τους νέους σεναριογράφους που ενδιαφέρονται για μία καριέρα στη σεναριογραφία. Παράλληλα περιλαμβάνει κείμενα από ποικίλους ειδικούς του Χόλυγουντ, βιβλιογραφία στη σεναριογραφία αλλά και τον ενθουσιασμό ενός Οσκαρικών διαστάσεων συγγραφέα για τη δουλειά του. Αποδεικνύει πως αν και αναγνώστες που να μην γράφουν υπάρχουν πολλοί, συγγραφέας που να μην διαβάζει δεν υπάρχει. Αν θέλαμε να μιμηθούμε τον Pen, όσο περισσότερο διαβάζουμε θα πρέπει να γινόμαστε ανθρωποκεντρικοί, Σερλοκχολμίστες αλλά και αφαιρετικοί ως προς την εξερεύνηση των σφαιρών ενδιαφερόντων μας. Μέσα από το βιβλίο ανακαλύπτουμε πως πίσω από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα, ανακαλύψεις αλλά και ευρύτερες επιτυχίες, υπήρξαν άνθρωποι που τα καταδίκασαν στη γέννησή τους και ακυρώθηκαν από την ιστορία. Άνθρωποι που έμαθαν να στηρίζονται σε δεδομένα και όχι σε ένστικτα σε διάφορους χώρους και σήμερα ανακουφιζόμαστε από την απόρριψή τους. Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι πως ο Pen παρουσιάζει μία μεθοδολογία ανάλυσης αναφορικά με τα concept των σεναρίων που αν και δεν πρόκειται για ένα μοντέλο που ακολουθεί απαραίτητα τους «κανόνες» μίας παρουσίασης, είναι από τα πιο αξιόπιστα στην ανακάλυψη της φωνής του συγγραφέα. Ολοκληρώνω ως μαθητής με το σχολιασμό της Nia Vardalos, που λέει πως δεν μπορούμε να εκβιάσουμε την δημιουργικότητα και πως όταν η έμπνευση και η ουσία δεν είναι εκεί, καλό είναι να το αφήνουμε για λίγο και να επανερχόμαστε στο γραπτό μόνο όταν έχουμε κάτι να πούμε! Αξίζει να διαβαστεί!

Riding The Alligator is an extraordinary book that is being distinguished for the terms it uses and its meanings and the crucial analysis points aiming at young screenwriters that are interested for a career in screenwriting. In parallel it includes scripts from diverse Hollywood experts, a bibliography of screenwriting as well as the enthusiasm of an Oscar dimensions’ writer about his work. It proves that even though readers who don’t write exist, a writer who doesn’t read doesn’t exist. If we’d want to mimic Pen, the more we read the more we should become anthropocentric, Sherlock Holmesian as well as deductive regarding the exploration of our own spheres of interests. Through the book we discover that behind the greatest achievements, discoveries as well as wider successes, existed people who condemned them at their inception and were being cancelled by history. People who learnt to stand on data and not instincts at diverse spaces and today we find comfort by their rejection. The most important of all is that Pen presents a methodology of analysis related with screenplays’ concepts that even though it’s not about a model that follows necessarily “the rules” of a presentation, it’s one of the most reliable at the discovery of writer’s voice. I finish as a student with the comment of Nia Vardalos, who says that we can’t force creativity and that when inspiration and essence is not there it’s good to walk away for a little while and come back to the script only when we have something to say! It is worth reading!

Stay tuned to see it at Amazon!