Πρόκειται για ένα υπέροχο αλλά και διδακτικό βιβλίο το οποίο ολοκλήρωσα πρόσφατα. Περιγράφει την πορεία της σχέσης του καθηγητή Νίκου Αλεξίου με την φοιτήτριά του Άννα, κυρίως στο χώρο του μάνατζμεντ και της Διοικητικής Επιστήμης. Μέσα σε ένα περιβάλλον διαλέξεων, συζητήσεων, μαθημάτων και διαγωνισμάτων, συμβουλών, επαφών και εμπειριών με ιδιωτικές επιχειρήσεις, περιγράφεται η σπουδαιότητα του μάνατζμεντ σε ένα μυθιστόρημα που γίνεται αιτία για γόνιμο προβληματισμό αλλά και την επιθυμία αυτογνωσίας που είναι απαραίτητη για την αυτοπραγμάτωση. Γίνεται ξανά επίκαιρο το επιχείρημα πως η αναζήτηση των δρόμων της ζωής δεν είναι υπόθεση κανενός βιβλίου, κανενός μαθήματος και κανενός καθηγητή. Αυτή η θέληση πηγάζει κυρίως από τον εσωτερικό μας κόσμο και την ανακάλυψη του εαυτού μας. Μα πάνω απόλα μιας και το μάνατζμεντ ενοποιεί έννοιες σχεδόν από όλες τις κοινωνικές επιστήμες, ο συγγραφέας εξηγεί πως όταν αυτό προβάλλεται στον επιχειρηματικό κορμό μίας επιχείρησης, δανείζεται ή μάλλον θα έπρεπε να δανείζεται έννοιες και ιδέες από τη Φιλοσοφία, την Κοινωνιολογία, την Κοινωνική Ψυχολογία, την Ανθρωπολογία, την Ιστορία, τη Γλωσσολογία αλλά και τις Τέχνες. Θα έπρεπε ακόμα να δανείζεται ιδέες από τους αρχαίους Έλληνες Φιλοσόφους αλλά και από πολιτισμούς που άκμασαν στο παρελθόν ώστε να αξιοποιηθούν για να δημιουργηθεί ένα πιο ανθρώπινο μοντέλο πολιτισμού. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για ένα βιβλίο το οποίο αν είχα διαβάσει την περίοδο που εκδόθηκε, περί το 2008, ίσως και να μην είχα καταλάβει πολλά από τα νοήματά του...
Σύνοψη του βιβλίου, Όλα σου τα 'μαθα μα ξέχασα μια λέξη
Ο καθηγητής Νίκος Αλεξίου προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει αν ζούσε έναν εφιάλτη στον ύπνο του ή την ωμή πραγματικότητα. Ξαφνικά ένιωσε πως κατέρρευσε ένα κομμάτι του εαυτού του: η υπερηφάνεια που ένιωθε κάθε φορά που σκεφτόταν ότι θ' άφηνε πίσω κληρονομιά του την Άννα μετατράπηκε σε αγωνία, ίσως και ενοχή. Το μυαλό του και η ψυχή του βασανιστικά αναζητούσαν αυτοκριτική και λύση. Έπρεπε τώρα να ψάξει από την αρχή, καρέ καρέ, τη ζωή της Άννας και τη δική του ευθύνη σ' αυτή. Μόνη σωτηρία της ψυχής του ήταν η μετάνοια. Να της ζητήσει συγγνώμη για όσα έκανε ή δεν έκανε και την έφτασαν ως εδώ, να βρει τι ξέχασε να της μάθει. Κι αν μπορούσε, να της το μάθει έστω και τώρα. Πριν να είναι αργά. "Αν είχαμε δυο ζωές, δε θα σκεφτόμουν ποτέ να γράψω τούτο το μυθιστόρημα. Δε θα ωφελούσε ούτε εσάς ούτε εμένα, θα ζούσαμε την πρώτη μας ζωή σαν πρόβα, σαν δοκιμή, για να μάθουμε να ζήσουμε όπως θα θέλαμε τη δεύτερη. Αν πεθαίναμε δύο φορές, είναι σχεδόν βέβαιο ότι τη δεύτερη θα πεθαίναμε καλύτερα από την πρώτη. Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Η ζωή μας είναι μόνο μία, και μάλιστα μικρής διάρκειας. Αυτό το θέατρο μπορούμε να το παίξουμε μόνο μία φορά. Χωρίς πρόβα, χωρίς δοκιμή. Γι' αυτό, πρέπει να το παίξουμε όσο γίνεται καλύτερα και για μας τους ίδιους και για όσους αγαπάμε". Δ. Μ.
