Ένα ταξίδι ζωής, ο καθρέφτης των γονιών στο παιδί τους!
Στα παιδικά μου
χρόνια έζησα την προστασία, την αγάπη, χρόνο πολύ με τις γιαγιάδες και
θείες μου μετά τον παιδικό σταθμό ή το δημοτικό, έντονο το στοιχείο της
θρησκείας μέσα μου που είχαν ως αποτέλεσμα την ευρύτερη θαλπωρή που με
τόνωνε παράλληλα στο να τα πηγαίνω καλά με τα γράμματα. Ως παιδί που
είχε αρρωστήσει ουκ ολίγες φορές θυμάμαι ατελείωτα παιχνίδια με τον
πατέρα μου, χαρτιά με μάρκες. Θυμάμαι επίσης μπάλα στην παραλία το καλοκαίρι όπως
επίσης και το κάλεσμα της αγαπημένης μου θείας στο σπίτι για να κοιμηθεί
όταν οι γονείς μου έλειπαν. Μπορώ να πω πως μεγάλωσα χωρίς την
παραμικρή τραυματική μνήμη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα συναισθήματα όπως
ενθουσιασμός, χαρά, ζήλος, διαχυτικότητα. Τότε ο χρόνος ήταν άχρονος.
Καλοκαιρινός κινηματογράφος, πάρτι γενεθλίων στο Μαραθώνα και φαγητά που
είχαν κάποιο σχήμα, όπως κλόουν, κολοκύθες με καρφωμένα καλαμάκια με
κεφτέδες, μπορώ να πω αφοσίωση στο να περνάμε καλά. Με εμπειρίες που
έχουν αποτυπωθεί και σε φωτογραφικό άλμπουμ, θυμάμαι τις στιγμές
διασκέδασης δίπλα στα χριστουγεννιάτικα δέντρα των ξενοδοχείων, ξανά τα
επιτραπέζια παιχνίδια και τη διασκέδαση και φυσικά το μύθο του Άη
Βασίλη. Ειδικά σε αυτό το τελευταίο, κανείς μας δεν ήξερε τότε, ο
μπαμπάς έβγαινε και χτυπούσε και ένα καμπανάκι στο μπαλκόνι όταν έβλεπα
τα δώρα στο δέντρο και ξανακρυβόταν πριν τον ανακαλύψω! Αγάπη, 3 μήνες
εξοχή το καλοκαίρι, που έχουν σημασία για τον ευαίσθητο κόσμο ενός
παιδιού στις επιδόσεις του στα μαθήματα.
Στην
εφηβεία και το λύκειο κυριάρχησε η μαγική σκέψη και αργότερα το
ενδιαφέρον μου για τα Μαθηματικά. Οι γονείς μου πάντα εκεί, σιωπηλοί
υποστηρικτές χωρίς ποτέ να μου επιβάλλουν τι να κάνω. Πέρασα επίσης
όμορφα όταν εκείνη την περίοδο είχαμε ανακαλύψει με φίλους εστιατόρια με
αρχιτεκτονική σπιτιού. Περνώντας από το ιδιωτικό στο δημόσιο σχολείο
και ζώντας έντονα ακόμα και την εμπειρία μου στα Αγγλικά, αισθάνθηκα ότι
πήρα δύναμη πάνω μου, κάτι το οποίο έκανε τους γονείς μου περισσότερο
να ακούν τι κάνει ο γιος τους, παρά να κατευθύνουν. Ήταν η περίοδος που
με ένα βραβείο στη Μαθηματική Εταιρεία αποφάσισα ξεκάθαρα πως ήθελα να
σπουδάσω. Οι γονείς μου είχαν την ιδιαιτερότητα να πηγαίνουν σε πολλά
μέρη με το αμάξι, έτσι με φίλους θυμάμαι ποικίλες εκδρομές και
καλοκαιρινές διακοπές στην Πάλτση παλαιότερα, στο Μέτσοβο, στο Αίγιο
αλλά και εξορμήσεις σε πολλά άλλα μέρη. Τόσο στο δημοτικό όσο και στα
εφηβικά μου χρόνια είχα έντονο το στοιχείο της δράσης μέσα μου.
Δυναμιτάκια γουρούνες, περιπέτειες, μπάσκετ, όλα με το αόρατο χέρι των
γονιών. Στην αγάπη και στις πρώτες εξορμήσεις μου στον κόσμο, είχε
προστεθεί το στοιχείο της αυτονομίας στη σκέψη. Μπορώ να πω πως το
στοιχείο της επανάστασης του εφήβου, το πέρασα λίγο πιο ακαριαία, όχι με
τόσο μεγάλη διάρκεια. Ίσως γιατί είχα συνηθίσει σε άλλα δεδομένα στο
σπίτι, λιγότερο υπαρξιακά και με μεγαλύτερη ελευθερία. Χωρίς να τους λέω
πάντοτε τι κάνω και πως σκέφτομαι φρόντιζα να είμαι πολλά υποσχόμενος
στο αντικείμενο των θετικών επιστημών. Στην εφηβεία και το λύκειο
ειδικότερα, υπήρξε έντονο το στοιχείο της επιδοκιμασίας, από πολλές
πλευρές μπορώ να πω. Ίσως γιατί ο εξωτερικός κόσμος είναι πάντα
αντανάκλαση του εσωτερικού. Πως λοιπόν θα μπορούσαν οι γονείς μου να με
διαμορφώσουν χωρίς αγάπη, ιδιωτικούς δασκάλους, μικρές μπορώ να πω
επεμβάσεις, χαρτζιλίκι αλλά και ψυχαγωγία; Πολύ τάβλι, 21, 31,
Mastermind με τον μπαμπά και εκτενείς διακοπές τα καλοκαίρια. Μία
περίοδος που σημασία δεν είχαν τα χρήματα αλλά η ψυχική και σωματική
υγεία.
Στο
πανεπιστήμιο θυμάμαι το σχολιασμό της μητέρας μου σε κάποιο τραπέζι,
που έλεγε ότι θέλουμε να μάθουμε στο παιδί μας να στηρίζεται στις δικές
του δυνάμεις και όχι να κατευθύνεται από τους γονείς. Είναι η σκέψη που
ακόμα και σήμερα έχουν κάνει τον πατέρα μου και εμένα να λέμε πως οι
γονείς είναι πραγματικά ευτυχισμένοι όταν το παιδί τους μπορεί να
προχωράει χωρίς να χρειάζεται τη δική τους βοήθεια, αυτό ξεκινάει από
την ψυχολογία της σκέψης αλλά σίγουρα δεν μαθαίνεται από τη μία μέρα
στην άλλη. Θυμάμαι τις συμβουλές του πατέρα μου, που έφθασα να ασχοληθώ
με τα καλλιτεχνικά και τη δημιουργική γραφή, πολύ αργότερα, για να
αναγνωρίσω ακόμα και ως πρώτη γεύση. Πως σημασία έχει να σπουδάζεις και
όχι οι βαθμοί και να μην στέκομαι στο κατά πόσο το γνωστικό αντικείμενο
ενός πτυχίου ταυτίζεται απόλυτα με μία δουλειά. Πως όταν θα αρχίσω να
ανοίγω τα φτερά μου θα πρέπει να είμαι πλατύς. Με άλλα λόγια και οι δύο
γονείς προσπαθούσαν να συγκεντρώσουν την προσοχή μου στις πλασματικές
ανησυχίες μου για το μέλλον. Αυτό δεν σημαίνει πως στις καθημερινές μας
προτεραιότητες δεν παίρνω ακόμα και σήμερα επιβεβαίωση, αγάπη και συχνές
εκδηλώσεις του ενδιαφέροντός τους.
Στον
στρατό μπορώ να πω ότι έζησα σε παράλληλους κόσμους. Ένας αυτός του
στρατοπέδου και ένας αυτός της διαμονής μου στα ξενοδοχεία. Με πυκνές
συχνές επισκέψεις των δικών μου τόσο στον Πύργο όσο και στο
Στεφανοβίκειο στο Βόλο, μετά το κέντρο νεοσύλλεκτων στην Κόρινθο,
χαίρομαι γιατί πραγματικά πέρασα όμορφα αν και το πρώτο στρατόπεδο που
ανέφερα ήταν μαύρο όπως λένε οι φαντάροι. Μπορώ να πω πως το κυρίαρχο
μήνυμα από τα πρώτα μου χρόνια ως ενήλικας ήταν οι συχνές εναλλαγές
χώρων και παραστάσεων, έκθεση σε πολλά και διαφορετικά πράγματα. Στο πως
μιλάει ένας μάνατζερ στην εταιρεία που δούλευε ο μπαμπάς, πρακτικές,
ποικίλες ταυτότητες ανθρώπων γύρω μου, μα πάνω απ’ όλα να μου λένε πως
πρέπει να έχω στόχους και όνειρα, ακόμα και αν εγώ τότε τα οριοθετούσα.
Στα
μετέπειτα χρόνια και μετά τις πρώτες επαγγελματικές μου προσπάθειες
στις οποίες δεν γλύτωσα ούτε τα λάθη ούτε το να εμπιστευτώ λάθος
ανθρώπους, παραγνωρίζοντας όπως πολλοί λένε σήμερα πως ο έξω κόσμος δεν
είναι όπως το σπίτι μας, είχε σημασία τόσο για τους γονείς όσο και για
το παιδί, να ανοίξει αυτό τα δικά του φτερά ακόμα και αν το τίμημα δεν
είναι πάντα ευχάριστο. Ολοκληρώνοντας τον κύκλο αυτό θυμάμαι ακόμα τα
λόγια της μητέρας μου στις καλοκαιρινές διακοπές στη Μονεμβασιά, πως
πρέπει να μετεκπαιδευτώ, με ουκ ολίγα σεμινάρια. Ήταν η αιτία για να
ξεκινήσει για μένα μία περίοδος αναγέννησης. Η περίοδος που μάθαινα να
δημιουργώ και η οποία με βρήκε στο σαλόνι μας με ποικίλες συζητήσεις,
αναγνώσεις κειμένων αλλά και ανακοινώσεις πρωτοβουλιών, σεναριογραφία,
δημιουργική γραφή, τα συζητούσα όλα με τους δικούς μου. Εκείνη μάλιστα
την περίοδο, έβλεπα ότι οι πρωτοβουλίες μου αυτές με ηρεμούσαν και αυτό
είναι κάτι που πρέπει να σκεφτώ όχι μόνο για το παρόν αλλά και για το
μέλλον.
Τώρα
που μεγάλωσα έμαθα από πρώτο χέρι με βάση τη σχέση μου με τους γονείς
μου πως όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Να μην σας πω
άλλο ένα απόφθεγμα από αυτά που μου στέλνει η μαμά στο κινητό; Αν δεν
σου αρέσει αυτό που παίρνεις άλλαξε αυτό που δίνεις. Είναι κάτι που δεν
αφορά μόνο το δούναι και λαβείν με τον οποιοδήποτε, αλλά και την
αντίληψή μας για αυτό, το νόημα, την ερμηνεία. Ειδικότερα, την προσοχή
σε νοήματα και ερμηνείες όταν γράφω την έχω δεχτεί ουκ ολίγες φορές ως
συμβουλή από τη μαμά. Προσπαθούν να μου μάθουν τη διαφορά των ανθρώπων
γύρω μου. Πως ανεξάρτητα από αυτούς που απλά λέμε φίλους ή συνεργάτες,
δεν σε πλησιάζουν όλοι με τον ίδιο τρόπο και δεν θα ακούσεις από όλους
τα ίδια. Κάποιοι το κάνουν για δημόσιες σχέσεις, σε κάποιους αρέσει και
από τις δύο πλευρές το γλείψιμο σε εβδομαδιαία βάση που σημαίνει πως ο
ναρκισσισμός βλάπτει απ’ όπου και αν προέρχεται και είναι λίγοι αυτοί
που θέλουν να σου δώσουν συμβουλή με την έννοια του να διορθώσεις κάτι.
Δεν τους ενδιαφέρεις για αυτό. Μέχρι τώρα αν και έχω ακούσει και από
τους δύο σε διάφορες συζητήσεις με αρμόδιους, πως έχω κάνει πολλά ως
προς τα θέματα ενός βιογραφικού, θυμάμαι επίσης τα λόγια της μητέρας
μου σε αυτό, πως σημασία δεν έχει μόνο η μαθηματική λογική αλλά και οι
απαιτήσεις μου, που με κάνουν να λέω για αυτά που θέλω πως έχω δρόμο
μπροστά μου.
Πώς
λοιπόν από τα παλιά προκύπτουν τα καινούρια; Ποιο είναι το βέλος του
χρόνου; Αυτό έχει να κάνει με το απόφθεγμα που ανέφερα, τώρα όμως χωρίς
περαιτέρω ερμηνεία. Αν δεν σου αρέσει αυτό που παίρνεις, άλλαξε αυτό που
δίνεις…
