Η Άγια Φλόγα, Στίχοι: Μενέλαος Γκίκας

Ελλειπτικός, μεταφορικός, ποιητικός λόγος

Κοίταζα τη φωτιά
Άκουγα τους ήχους του ξύλου
Έβλεπα τη φλόγα να πολλαπλασιάζεται
άφηνα το μυαλό μου να ταξιδεύει
ήθελα να σηκωθώ, ήθελα να κάτσω
κοίταζα τη φωτιά
Σκέφτηκα να κάνω ότι δεν έκανα
σκέφτηκα να γράψω σε ένα χαρτί
σκέφτηκα να ανοίξω ένα βιβλίο
σκέφτηκα να φτιάξω ένα δικό μου
Κοίταζα τη φωτιά
είχε το χρώμα του φωτός και της
δύναμης, ένα οικείο χρώμα
μία μακρινή γενναία γλώσσα
Μία ιερή δύναμη
κοίταζα τη φωτιά
έφερα στο μυαλό μου το πυρ
το πυρ του Θεού, το πυρ το Άγιο
Το πυρ της βούλησης, της θρησκείας
κοίταζα τη φωτιά
και ξαφνικά βρέθηκα μέσα
η φωτιά ξεδιπλώθηκε
Οι εικόνες απόκτησαν χρώματα
βρέθηκα σε κάποιο άλλο μέρος
είδα ένα ταξιδιώτη, έναν άγγελο
κοίταζα τη φωτιά.

Μέσα από ένα αστρόπλοιο, Στίχοι: Μενέλαος Γκίκας

Ελλειπτικός, μεταφορικός, ποιητικός λόγος

Τα άστρα φωτίζουν τους μύθους της νύχτας
σε ένα ταξίδι μαγείας και φαντασίας
μέσα στα χρώματα του ουρανού, στην αστερόσκονη
ένα μικρό παιδί ανακαλύπτει τον κόσμο
Τα πλάσματα της φύσης ξαπλώνουν δίπλα του
και σιγοτραγουδούν τις μελωδίες του Σύμπαντος
πόσο γλυκιά και φωτεινή γίνεται ξαφνικά η νύχτα
οι ιστορίες των άστρων φαντάζουν σαν κύμα
Κύμα που κατακλύζει τους ταξιδιώτες
κύμα που ταξιδεύει το μαγεμένο αστρόπλοιο
κάποιες καλά κρυμμένες νότες αφήνουν τη χροιά τους
και ξαφνικά το πλοίο γίνεται η πλάση
Τώρα τα άστρα νανουρίζουν το μικρό παιδί
οι μύθοι της πλάσης είναι τα όνειρά του
και σαν νεφέλωμα φαντάζει πια το δωμάτιό του
πέρα από τους γαλαξίες, πέρα από την ύλη
Πέρα από την πλάση, πιο μακριά από τα μάγια
εκεί θέλει να ταξιδέψει το μικρό παιδί
θέλει να φθάσει στον αρχέγονο μύθο
θέλει να λύσει τους γρίφους της Γένεσης!

Αστερόσκονη, Στίχοι: Μενέλαος Γκίκας

Ελλειπτικός, μεταφορικός, ποιητικός λόγος

Ένα παιδί που έλεγε πάντα σαγαπώ
μέσα στις σκέψεις του έδινε χρώμα και ομορφιά
δεν είχε σημασία αν ήταν πηγάδι ή άνθρωπος
μία μελωδία χορού ή αστερόσκονη
σημασία είχανε οι στιγμές, το αύριο
Έξαφνα μία νεράιδα συνάντησε το παιδί
θέλησε να του μάθει τη σημασία του καλού Αγώνα
αλήθειες που λέγονται αλλά και αποσιωπούνται
Το παιδί σταμάτησε να λέει πάντα σαγαπώ
έβαλε ένα περιστέρι στη θέση των λέξεων
Ένα περιστέρι λευκό, όμορφο και με μεγάλα φτερά
τι να σήμαινε τώρα το σαγαπώ?
Η νεράιδα έδωσε στο παιδί το περιστέρι
ένα πνεύμα συντροφικό και ευγενικό
το παιδί σταμάτησε να λέει πάντα σαγαπώ
Έξαφνα φοβήθηκε, αναστατώθηκε
πλησίασε τη νεράιδα αλλά δεν του μίλησε
κάτι του έκρυβε, μία μακρινή υπόσχεση
τι να σήμαινε τώρα το σαγαπώ?
Ένα πουλί, ένας αγγελιοφόρος
Το παιδί σταμάτησε να λέει σαγαπώ
και η αστερόσκονη γέμισε το χώρο
Η νεράιδα πέταξε ψηλά, μία μαγική ουρά
οι στίχοι ζωντάνεψαν, το δάσος ζωντάνεψε
η ιστορία ενός μεγάλου παραμυθά
Να υποσχεθείς ότι δεν θα πας ποτέ εκεί
τι να σήμαινε τώρα το σαγαπώ?

Μία νεανική μελωδία, Στίχοι: Μενέλαος Γκίκας

Ελλειπτικός, μεταφορικός, ποιητικός λόγος

Μέσα στο πέπλο των αισθήσεων και των ανθρώπων
κοσμοπολίτικες σκέψεις ξεδιπλώνουν τις αισθήσεις
Μέσα από την ανάγκη της Θείας Απλότητας
μέσα από το παιχνίδισμα των σκέψεων
Αναζητώ αινίγματα και γρίφους
σε ένα εργαστήριο παραδοσιακών γλυκών
σκιαγραφείς ιδέες και μύθους
Μέσα από τα χρώματα της πλάσης
μία νέα ενέργεια κρύβεται διάχυτη
ο ορατός και ο αόρατος νους
η σύνθεση και η αποσύνθεση του φωτός
Η γη και οι διαβάτες
οι ταξιδιώτες και οι ναυτικοί
ο βίος και η πολιτεία
Το παραμύθι του κόσμου
αλλόκοτοι έγιναν έξαφνα οι άνθρωποι
Αλλάζουν τα όρια, αλλάζουν οι ήχοι
ο μίτος των ιδεών ήταν παρών
Η άνοιξη γίνεται χείμαρρος ιδανικών
τόποι και αντικείμενα και νέες τεχνοτροπίες
Μία αόρατη παρουσία.

Κοκτέηλ από φράουλες, Στίχοι: Μενέλαος Γκίκας

Ελλειπτικός, μεταφορικός, ποιητικός λόγος

Ένα δροσερό απόγευμα κοντά στην πισίνα
παιχνιδίζουν οι σκέψεις και η αύρα των δύο παιδιών
μία ανάλαφρη διάθεση διαχέεται στην πλάση
δύο κοκτέηλ στέκονται στο τραπέζι
Κοιτάζουν ο ένας τον άλλο και συζητούν
είναι συνεπαρμένοι, τους ομορφαίνει το δειλινό
οι φράουλες κρύβουν γλυκύτητα
είναι εκλεπτυσμένη η αίσθηση μεταξύ τους
Ονειρεύονται, επικοινωνούν, αφήνονται
έξυπνες σκέψεις δείχνουν το μέλλον
Υπάρχει κάτι που να μη φεύγει ποτέ;
Τα δύο παιδιά ησυχάζουν και απορούν
θέλουν την αύρα την παντοτινή
ξεδιπλώνουν τα καλοκαιρινά χρώματα
ένα κοκτέηλ από φράουλες
Τα δύο παιδιά χαμογελούν
φεύγουνε οι στιγμές, αγκαλιάζονται
στη σιγαλιά του δειλινού μαγεύεται ο τόπος
νέες σκέψεις, νέες στιγμές, μία καινούρια αύρα
ένα κοκτέηλ χρωμάτων και γεύσεων
ένα ζεστό καλοκαίρι πάντοτε όμορφο
Φεύγουνε οι στιγμές
Υπάρχει κάτι που να μη φεύγει ποτέ;
Στιγμές που φεύγουν, στιγμές που μένουν.